I. Mijn persoonlijk verhaal
Sinds het overlijden op 24 december 2018 van Harm
Wagenmakers, mijn levenspartner, is het alsof ik op de
grens van twee werelden leef: die van de aardse realiteit
én die van de geestelijke wereld.
Ik denk dat velen die een geliefde aan de dood verloren
hebben, dat wel kunnen navoelen, al zal de een dat wel
wat sterker beleven, dan de ander.
Het nadeel daarvan is dat in het gewone dagelijkse leven
niet alles even duidelijk tot mij doordringt: ik ben immers
met een deel van mijn energie en aandacht elders.
Maar het voordeel is dat ik op deze manier een beetje de
weg kan aanvoelen die Harm nu gaat aan de overkant
van de dood, in de geestelijke wereld.
Dat is voor ons beiden belangrijk: voor hem en voor mij,
want daardoor kunnen wij onze relatie geleidelijk
omvormen tot de nieuwe vorm, waarin onze liefde ons
als een levende kracht blijft verbinden en ons beide blijft
inspireren.
Laat mij in dit artikel kort over mijn ervaringen in die
maanden mogen vertellen. Daarbij gaat het mij niet
zozeer om mijzelf, maar om te delen wat velen, ieder
op zij eigen manier, ervaren: het verlies van een
geliefde, een kind, een partner, een vriendin of een
andere geliefde, aan de dood.
Ik kreeg onlangs een mailtje van iemand die mij met
deze woorden vroeg om mijn ervaringen te delen:
‘Wij maken bijna allemaal zulke verlieservaringen door
en het is zo fijn om van jou te mogen horen hoe jij
daarmee omgaat en hoe jij dat beleeft: dat helpt mij,
en ik denk dat ik daarbij ook voor anderen spreek,
bij mijn eigen proces van verwerking.’
Hans Stolp