Het gevecht met de eenzaamheid
Bijna ieder mens krijgt in onze tijd te maken met gevoelens
van eenzaamheid. Sommigen zeggen zelfs dat eenzaamheid
in deze tijd epidemische vormen aanneemt.
Denk daarbij overigens niet dat het vooral ouderen zijn
die met eenzaamheid te maken krijgen: het zijn met name
de alleenwonende veertigers bij wie deze gevoelens het
meest, en het meest intens voorkomen.
Er blijkt een groot verschil te bestaan in de manier waarop
mensen hun eenzaamheid beleven. Sommigen lijden er
intens aan, anderen tillen er veel minder aan. Waarschijnlijk
heeft dat alles te maken met wat wij in onze jeugd beleefd
hebben: voelden we ons toen alleen en in de steek gelaten,
denk aan een klein kind dat naar het ziekenhuis moet en
voor zijn gevoel daar door zijn ouders wordt achtergelaten,
dan keert die eenzaamheid later weer terug en neemt dan schrijnende vormen aan.
Wie daarentegen een veilige en liefdevolle geborgenheid
beleefde in zijn jeugd, heeft later veel minder last van
eenzaamheid.
Eigenlijk begint onze eenzaamheid al bij onze geboorte:
tot dan toe leefden we in de geestelijke wereld.
Daar ervoeren we hoe we leefden in het hart van de engelen,
en hoe zij in ons leefden. Communicatie was daar iets
innerlijks: je voelde als mensenkind wat de engelen bedoelden vanbinnen, en zij hoorden wat je innerlijk dacht en doorvoelde. Maar zodra je geboren werd, moest je leren te communiceren
met je zintuigen, en ervoer je de engelen niet meer in jezelf. Evenmin voelde dat je, dat je leefde in het hart van de engelen. Vanaf dat moment moeten we met onze zintuigen leren communiceren, en op die manier verbondenheid met andere mensen en geborgenheid zoeken.
Zodra een kind geboren is, begint dan ook zijn opleiding in de communicatie met zijn zintuigen. Veelzeggend is het dat de eenzaamheid ons juist in deze tijd belaagt, waarin wij ons bewustzijn moeten ontwikkelen. Dat wil zeggen: de tijd waarin
wij ons bewust moeten worden van onszelf, van wat er leeft in
de ander, en van het wezen van moeder aarde. Eenzaamheid
is dan ook niet alleen maar negatief. Kahlil Gibran zei al:
‘De eenzaamheid is als een stille storm die al onze dode takken afbreekt.’ Ofwel: we kunnen groeien aan de eenzaamheid.
En vandaar dat de schilder Picasso zei: ‘Niets kan tot stand
komen zonder eenzaamheid.’
De esoterische traditie verteld dat eenzaamheid
een noodzakelijke ervaring is op onze inwijdingsweg:
zonder eenzaamheid geen geestelijke groei. Daarom is
het belangrijk om stil te staan bij de verschillende aspecten
van eenzaamheid.
Hans Stolp