Wie kent het niet?
Die periodes in je leven waarin je je heel eenzaam voelt?
Je staat er, zo ervaar je dat zo vaak, helemaal alleen voor
en er is niemand die echt begrijpt waar je doorheen gaat.
Maar op de een of andere manier kom je er toch altijd
weer doorheen. Je vraagt je af: waar komen die gevoelens
van eenzaamheid en van het niet begrepen worden toch
vandaan?
Komt het omdat je anders bent en anders denkt?
Komt het door een gebrek aan eigenwaarde?
Of komt het omdat je je altijd zo bewust bent van jezelf?
Of voelde je je al zo eenzaam in een vorig leven en nam
je die gevoelens mee vanuit de geestelijke wereld naar
de aarde?
Je weet: de mens moet zich in deze tijd een nieuw
vermogen eigen maken: om zich niet alleen bewust
te worden van zijn eigen binnenwereld, maar ook
van wie de ander nu eigenlijk vanbinnen is.
We moeten leren kijken tot voorbij de buitenkant,
bij onszelf en de ander.
Kan het zijn dat die ontwikkeling ons zo eenzaam
maakt?
Als je de moed hebt niet weg te vluchten voor de
eenzaamheid, iets dat we op gezette tijden allemaal
wel eens doen, maar als je er moedig doorheen gaat,
ja, dan kan het gebeuren dat er in de diepste verlorenheid
iets voelbaar wordt, iets wat onvoorstelbaar en ondenkbaar
is: een andere, hogere wereld begint in het donker op
te lichten, je voelt een ongekende nabijheid,
je voelt je verwarmd. Wanneer dat geluk je overkomt,
ja, dan begin je langzaam te ontdekken dat eenzaamheid
niet alleen maar verlorenheid betekent, maar je ook iets
schenken kan: een geborgenheid die niet vanaf de aarde
komt, maar die je geschonken wordt vanuit een hogere
wereld.
Je begint te voelen dat je er niet alleen voor staat, maar
dat je vanuit die andere, hogere wereld omhuld wordt met
een mantel van liefde. Dat te ervaren is het hoogste geluk
dat een mens op aarde ervaren kan.
Alleen zo, langs deze weg,
kan eenzaamheid tot geschenk worden.
Hans Stolp