Het gevecht met de eenzaamheid
Alleen.
Zo koud.
Alsof je nooit meer warm zult worden.
Alleen in de nacht, alleen met verloren dromen.
Alleen met al die onrust in je ziel,
met emoties die je naar de keel grijpen:
zij zijn jou de baas in plaats van jij hen.
Je voelt: er is geen andere weg
dan voorwaarts gaan en er doorheen gaan.
Goed bedoelde raadgevingen, zo van:
je moet maar denken, je bent niet de enige
die zich eenzaam voelt, helpen niet.
Ze maken alleen maar duidelijk
dat alleen diegene het begrijpt die ook zelf
door de diepste eenzaamheid is heengegaan.
Leven bij de dag.
Dat is al zwaar genoeg.
Want elke dag heeft genoeg
aan zijn eigen duisternis.
Laat de toekomst open, die ligt
ongrijpbaar verborgen achter de horizon.
Alleen.
Stilte die je omhult.
Je kunt proberen die te ontlopen
door je in je werk te storten.
Het helpt nooit echt, want is slechts uitstel.
De stilte wil gehoord worden en beluisterd.
Want alleen dan zal je ontdekken
dat de stilte spreekt.
Tot jou.
En dan,
als je eindelijkhaar taal begint te verstaan,
onthult zich in je ziel een hoger, dieper weten.
Een weten, groter dan alles
waartoe het denken in staat is,
een weten dat uitzicht biedt
op een wereld die groter is
dan de aardse werkelijkheid.
Aanvaard de eenzaamheid, luister naar de stilte
en voel hoe levende krachten van liefde
je beginnen te omhullen en verwarmen.
Krachten van liefde die al die tijd gewacht hebben,
net zolang tot je hen bewust zou worden
en zij jou mochten omhullen.
Aanvaard de eenzaamheid.
Luister naar de stilte,
leef van de levende liefde die je ongezien omhult,
let op de antwoorden op al je vragen
die nu in je hart geboren worden en besef:
ik zag de eenzaamheid als mijn vijand,
maar nu zie ik hoe zij mij tot zegen werd.
Hans Stolp