Verlies maakt je zo kwetsbaar.
Het is alsof je hart gewond is geraakt en voortdurend pijn doet.
En waar je genezing vinden moet, je weet het niet: de pijn
lijkt eerder sterker te worden dan af te nemen en te genezen.
Maar al voel je je vaak alleen, je bent het niet.
Er is een stille kracht die je omhult en gaande houdt,
ook in tijden dat je dat niet voelen kunt.
Als je terugkijkt op de moeilijke dagen van toen,
op de zorg die je geven moest, en op het afscheid
dat toch nog onverwacht kwam, zie je nu pas, achteraf,
hoezeer je geholpen werd en hoe je de juiste woorden sprak,
alsof ze je werden ingegeven.
Alleen, maar ook weer niet.
Je geliefde gestorvenen zijn om je heen.
Je voelt ze, en een heel enkele keer hoor je hun stem.
Je weet: ze hebben het goed. Zij zelf laten je dat weten.
Hun geschenk aan jou.
Nu kijken zij vol liefde op jou neer.
Wat hopen ze dat je door het verdriet heen
zult groeien in inzicht.
Dat is het geschenk dat je hen geven mag.
Dat zal hen rijker maken en goeddoen: zo leren zij van jou.
Vol vreugde maken zij alvast jouw hemelse woning gereed,
zodat ze je straks, wanneer het jouw tijd is om te gaan,
vol vreugde kunnen ontvangen en naar je nieuwe huis
mogen begeleiden. Dat zal een feest worden
waarop zij zich nu al intens verheugen.
Hans Stolp