De transformatie van onze tijd
ofwel: de zeven brieven die Johannes schreef
Hoe Johannes op Patmos Jezus Christus mag schouwen
Het fascinerende en raadselachtige geschrift dat de bijbel
afsluit, ofwel het laatste Bijbelboek, kreeg de naam
‘De Openbaring van Johannes.’
Het bevat de visioenen die Johannes op Patmos ontving
en die hij dicteerde aan zijn jonge medewerker Prochorus. Johannes was toen zesennegentig jaar en zat gevangen
op het eiland Patmos, vlak voor de kust van het huidige
Turkije, omdat hij geweigerd had een offer te brengen
aan het beeld van keizer Domitianus.
Opgesloten in een grot, die tot op de dag van vandaag
te bezoeken en te beleven is, ging de hemel open en
mocht Johannes allereerst de Christus schouwen in al
zijn majesteitelijke kracht en liefde.
Deze plotselinge verschijning maakte een diepe indruk
op Johannes. Vol ontzag valt hij neer op zijn knieën, zoals
blijkt uit het verslag van deze zo bijzondere ontmoeting
dat hij dicteerde aan Prochorus en dat we terug kunnen
vinden in het eerste hoofdstuk van De Openbaring.
Velen uit onze kring hebben Patmos inmiddels al bezocht
en hebben zelf de krachtige Johannes-energieën mogen
ervaren die nog steeds voelbaar zijn op dit bijzondere
eiland. Als je op dit eiland de stilte zoekt en mediteert of
zomaar in stilte en in een sfeer van verwondering stilstaat
bij Johannes, is het soms, alsof je zijn stem hoort en zijn
liefde voor Christus ook zelf begint te ervaren.
Een jarenlang gemis
Johannes is diep onder de indruk van de grootse verschijning
van Christus. Toen hij ongeveer 33 jaar oud was, maakte hij al
die zo bijzondere gebeurtenissen in Palestina mee: het lijden,
de kruisiging en het sterven van zijn grote Meester Jezus
Christus. Samen met Maria, de moeder van Jezus en Maria Magdalena stond hij aan de voet van het kruis en deelde hij
in het lijden van Jezus Christus. Het waren uren, waarvan elk
moment voor altijd gegrift stond in zijn ziel. Johannes had in
die tijd echter ook mogen ervaren hoe het verder ging:
de opstanding van Jezus Christus en zijn verschijning aan
de leerlingen in zijn van licht stralende opstandingslichaam.
Maar toen Johannes, net als de andere leerlingen, Jezus
Christus niet langer meer kon volgen op zijn weg van vergeestelijking en hij Hem niet langer meer schouwend kon waarnemen, brak er een tijd van grote leegte aan.
Nu moest hij zonder zijn Meester verder gaan.
Nu moest hij zijn opdracht op aarde vervullen, zonder dat hij
de dagelijkse inspiratie, aanwezigheid en directe hulp van zijn Meester kon ervaren.
Wat heeft Johannes Hem gemist!
Maar nu hij zesennegentig jaar oud is, ziet hij plotseling in dit visioen zijn Meester, zijn grote liefde, terug. Zijn hele hart gaat
wijd open. En een diepe vreugde, haast te groot voor een mensenhart, vervult hem.
De zeven brieven
Als Jezus Christus zijn hand op Johannes heeft gelegd en hem
heeft opgetrokken tot in de geestelijke sfeer waarin Hij leeft, dicteert Hij achtereenvolgens zeven brieven aan Johannes.
Zeven korte brieven aan de zeven christelijke gemeenten in
Klein-Azië. Brieven die Johannes even later, als hij teruggekeerd
is vanuit die hoge sfeer en zich weer met zijn lichaam op aarde heeft verbonden, op zijn beurt dicteert aan Prochorus.
Zo begint het laatste Bijbelboek; De Openbaring van Johannes.
Met de ontmoeting van Johannes met Jezus Christus en met de zeven brieven die hem gedicteerd worden.
Maar wat is de zin van die brieven en waarom zijn ze zo
belangrijk dat ze zo’n opvallende plaats aan het begin van dit Bijbelboek mogen innemen?