Intro: Nieuwetijdskinderen, voorboden van een nieuwe tijd
Een aantal jaren geleden gaf ik op een themadag een lezing
over ‘Nieuwetijdskinderen’ en ik merkte hoezeer dit thema
leefde en hoe vaak ouderen zich ook in de beschrijving
van het nieuwetijdskind herkennen.
In de pauze vertelden sommigen mij dat door deze lezing
allerlei ervaringen uit hun leven op hun plek gevallen
waren en dat ze zichzelf nu veel beter begrepen en
daarom zichzelf ook beter konden accepteren.
Dat zijn indrukwekkende uitspraken!
Tussendoor werden mij briefjes met vragen in de hand
gestopt, terwijl anderen mij heel direct een vraag stelden.
Gezien al die reacties leek het mij goed een aantal van
die vragen nog eens in alle rust aan de orde te stellen.
Laat ik dat gewoon maar doen in de vorm van vraag
en antwoord, zoals het op die dag ook gebeurde.
1. Hoe komt het dat nieuwetijdskinderen intuïtief
allerlei dingen weten van een ander, zonder dat hen
dat ooit is verteld?
Alle mensen hebben niet alleen een fysiek lichaam,
maar ook een geestelijk lichaam, dat eigenlijk uit twee
delen bestaat, het etherische en het astrale lichaam.
Gewoonlijk zit dit geestelijke lichaam als het ware strak
om het fysieke lichaam heen gevouwen. [1] Je zou het
kunnen vergelijken met een duikerspak dat strak om
het lichaam heen gevouwen zit.
Maar als dat geestelijke lichaam wat losser komt te zitten;
als het gaat lubberen, zeg ik wel eens gekscherend, wat
bij nieuwetijdskinderen het geval is, heeft dat allerlei
ingrijpende gevolgen. Want volgens de esoterische traditie
ontstaat helderziendheid, wanneer het geestelijke lichaam
wat meer loskomt van het fysieke lichaam en er niet meer
zo strak mee verbonden is.
Daarom worden stervende mensen ook vaak helderziende
en zien ze bijvoorbeeld degenen die hen komen ophalen:
omdat hun geestelijke lichamen bij het sterven los
beginnen te raken van het fysieke lichaam. Dat zoveel nieuwetijdskinderen allerlei verschillende helderziende
ervaringen hebben, is in wezen dan ook vanzelfsprekend:
het is het gevolg van dat soepel geworden geestelijke
lichaam.
Wat ik nu beschrijf is overigens een heel bijzondere en
ingrijpende ontwikkeling die verstrekkende gevolgen
heeft. Want dankzij dat soepel geworden geestelijke
lichaam zijn nieuwetijdskinderen ook nog tot iets anders
in staat. Ze kunnen namelijk, wanneer ze in gesprek zijn met
een ander, of wanner ze op iets of iemand hun aandacht
richten, hun geestelijke lichaam onbewust zo uitvouwen,
vergroten, uitzetten, of hoe je dat ook maar noemen wilt,
dat ze de ander in hun geestelijke lichaam kunnen opnemen.
Maar wanneer dat gebeurt, zijn ze met de ander verbonden
door eenzelfde energie, of, anders gezegd, leven ze beiden
voor een moment in eenzelfde geestelijke lichaam.
Daardoor stroomt niet alleen het innerlijk wéten van de een
naar de ander, maar daardoor is het nieuwetijdskind ook in
staat de gevoelens van de ander zonder woorden mee
te voelen. En wel zó mee te voelen, dat het lijkt alsof het
zijn eigen gevoelens zijn.
De bijzondere, telepathische gevoeligheid van het
nieuwetijdskind, d.w.z. een aanvoelen dat geen woorden
nodig heeft, is dus het gevolg van die nieuwe ontwikkeling
dat bij nogal wat jongeren in onze tijd dat geestelijke
lichaam wat losser is komen te zitten.
Nieuwetijdskinderen hebben daardoor een gevoeligheid
of een aanvoelingsvermogen dat veel sterker is dan dat van
vorige generaties.
2. Waarom kunnen nieuwetijdskinderen eigenlijk
zo moeilijk voor zichzelf opkomen?
Nieuwetijdskinderen voelen, zoals gezegd, een ander
zó sterk aan dat het vaak lijkt alsof de gevoelens van
die ander hun eigen gevoelens zijn. Het is begrijpelijk
dat ze zich daardoor ook goed kunnen verplaatsen
in een ander en daar meteen een groot begrip voor
hebben.
Daardoor zijn de meeste nieuwetijdskinderen direct
bereid om een ander op alle mogelijke manieren te
helpen en bij te staan. Ze voelen immers, hoe zwaar
de ander de angst, het verdriet en zo, vallen en ze
kunnen en willen daarom de ander op alle mogelijke
manieren verlichting geven.
Hun verscherpte aanvoelingsvermogen leidt dus tot
een groter mededogen, een grotere compassie.
Maar bij dit alles zijn nieuwetijdskinderen nogal eens
zo sterk op de ander gericht, dat ze zich helemaal
niet afvragen of de hulp die ze de ander als vanzelf
aanbieden, wel goed voor hen zelf is.
Ze letten er niet op of ze met die hulp misschien wel
hun eigen grenzen overschrijden. Sterker gezegd:
de meeste nieuwetijdskinderen gaan regelmatig ver
over hun grenen heen en beschermen zichzelf te weinig.
Het zal daarnaast, denk ik, duidelijk zijn dat voor nogal
wat nieuwetijdskinderen alles, wat ze zonder woorden
van de ander aanvoelen en meekrijgen, een (te) zware
belasting betekent.
Niet voor niets zijn jonge nieuwetijdskinderen vaak
heel druk, beweeglijk en chaotisch: dat is hun manier
om dat teveel aan indrukken en gevoelens die ze
binnenkrijgen, af te reageren.
Bij de opvoeding is het dus belangrijk nieuwetijdskinderen
te helpen zich van dit alles bewust te worden.
Het is belangrijk hen te leren hoe ze hun eigen grenzen
beter kunnen bewaken.
Het is belangrijk hen te helpen wat vaker in alle rust
nee te zeggen, hoe moeilijk dat voor een nieuwetijdskind
ook is: hoe kun je nu nee zeggen tegen iemand wiens
verdriet, onmacht, etc. je zojuist in alle scherpte en
hevigheid zelf ervaren hebt?
Ook is het belangrijk om nieuwetijdskinderen te leren
hoe ze zich wat beter kunnen afsluiten.
Bijvoorbeeld door het visualiseren van een gouden cirkel
van licht om hen heen. Maar besef wel: welke middelen
je ook aanreikt om beter met die gevoeligheid om te gaan,
ze blijven een uitgesproken aanvoelingsvermogen houden,
en dat is zowel hun heel bijzondere kracht en schoonheid,
als hun zwakte.
3. Waarom hebben de meeste nieuwetijdskinderen problemen
op school?
Als antwoord op die vraag zie ik tenminste drie oorzaken:
1. Allereerst hangt dat natuurlijk samen met hun uitgesproken gevoeligheid: op school doen ze zoveel indrukken van de
andere leerlingen, van de leerkrachten en van de omgeving op
dat alleen al die hoeveelheid indrukken heel veel van aandacht
en energie vergt. Je zou kunnen zeggen dat ze op school nogal eens aan een bombardement aan indrukken bloot staan.
Dat moeten we niet onderschatten: de oudere generatie die
zelf niet over deze gevoeligheid beschikt, kan meestal niet begrijpen welke enorme belasting die gevoeligheid voor nieuwetijdskinderen inhoudt. Ze voelen haarscherp aan dat
de meester of de juf niet goed in zijn/haar vel zit, en eigenlijk
willen ze er meteen van alles aan doen zodat meester en juf
weer vrolijk en zichzelf worden. Ze voelen het haarscherp aan
als een leerkracht net een verdrietige ervaring heeft
meegemaakt: ze weten het allang voordat het misschien ooit uitgesproken wordt.
Ze voelen de buikpijn van een medeleerling(e) en krijgen zelf buikpijn. Ze voelen de verborgen boosheid van een ander kind,
en worden daar zelf opstandig en onrustig van. Kleine groepen
of klassen en een rustige sfeer zijn dan ook van levensbelang voor het nieuwetijdskind.
2. De tweede oorzaak is dat het merendeel van deze kinderen alleen voelend kan leren. Ze kunnen namelijk alleen dat vatten
en in zich opnemen wat ze ook navoelen kunnen.
Louter intellectuele kennis gaat er bij de meeste van deze
kinderen niet in. Wanneer je hierbij stil staat, kom je al gauw
ot de conclusie: hier is in wezen een revolutie gaande!
Want mijn generatie is de laatste generatie van een tijd, waarin
het vooral ging om het ontwikkelen van het logisch denken,
van het verstand dus.
Maar de nieuwe generatie heeft de opdracht gekregen om
denken en voelen met elkaar te verbinden. Daarom zijn ze zo uitgesproken gevoelig. En daarom kunnen ze alleen opnemen
wat ze ook met hun gevoel kunnen omarmen.
Ooit droomde ik dat mijn generatie het getal 9 heeft,
en de nieuwe generatie het getal 1.
Een opmerkelijke aanwijzing. Want 9 is het laatste getal van de reeks van 1 tot 9: met 10 begint er een immers een nieuwe
reeks.
Mijn generatie is dus de laatste van een oude ontwikkeling.
Maar de nieuwe generatie begint met een heel nieuwe ontwikkeling; daarom krijgt zij het getal 1 mee.
Nu is ons onderwijs nog steeds gestoeld op de oude generatie
en op wat goed was voor die generatie. Het moet nog helemaal omgevormd worden zodat het ook geschikt wordt voor de
nieuwe generatie. Daarom lopen zoveel nieuwetijdskinderen
vast in het onderwijs: zij hebben de opdracht om heel concreet
te laten zien dat het huidige onderwijs, uitzonderingen als
De Vrije School en het Montessori onderwijs daargelaten, niet
meer past bij de nieuwe mensheid die er nu aankomt.
Begrijp je nu, waarom er dikwijls wordt gezegd dat nieuwekindskinderen een offer brengen door nu al te
incarneren? Ze incarneren immers in een tijd die nog helemaal
niet op hen toegesneden is. Als ze gingen voor het eigen belang, hadden ze beter wat later kunnen incarneren. Dat ze dat niet
doen, laat zien dat ze niet aan het eigen belang gedacht hebben
en dat ze bereid zijn persoonlijke offers te brengen om ons ervan bewust te maken dat niet alleen het onderwijs, maar bijvoorbeeld ook de politiek en de economie totaal omgevormd moeten worden.
Hans Stolp
[1] Als ik nauwkeurig wil zijn, moet ik zeggen dat het geestelijke lichaam het fysieke doortrekt en vrij ver daarbuiten uitsteekt.
3. De derde oorzaak is deze: nieuwetijdskinderen denken
in beelden; zeg maar: in plaatjes. Maar de oude generatie
denkt grotendeels nog in woorden.
Ook dat is in wezen een enorme revolutie.
Dit denken in beelden heeft onder andere als gevolg dat
de computer uitstekend past bij de nieuwe generatie:
die werkt immers met beelden ofwel icoontjes.
Hetzelfde geldt voor sms berichten waarbij in de taal zelf
steeds meer beelden worden opgenomen.
Het is boeiend om te beseffen dat een mens die in
woorden denkt, heel wat trager denkt dan een mens die
in beelden denkt: per seconde kan een mens 2 tot 5
woorden denken, maar in diezelfde seconde kan een nieuwetijdskind 32 beelden door zich heen laten gaan!
Het onderwijs zal zich fundamenteel aan al deze
veranderingen moeten aanpassen; het zal nog heel
veel ellende kosten voordat dit tot in de politiek toe
duidelijk is geworden en er een totale verandering van
het onderwijssysteem komt!
4. Volwassen nieuwetijdskinderen
kunnen soms zo grillig reageren.
Ze kunnen bijvoorbeeld heel abrupt een einde maken
aan een jarenlange relatie.
Waarom reageren ze zo grillig?
De meeste volwassen nieuwetijdskinderen hebben een
groot geduld met anderen. Ze zijn dan ook uitstekende
verzorgers. Mensen met een beperking, bedlegerige
mensen, mensen die in hun verstandelijke ontwikkeling gehandicapt zijn: ze zijn bij nieuwetijdskinderen in
goede handen. Dat komt door het sterk ontwikkelde
mededogen dat hen eigen is. Ze hebben daardoor ook
een groot geduld met de fouten die anderen maken, en
gaan daarbij nog wel eens over hun eigen grenzen heen,
Als je als ouder bijvoorbeeld steeds weer dezelfde fout
maakt; ongeduld, onbegrip, zelftwijfel etc. dan kunnen
nieuwetijdskinderen dat heel gemakkelijk accepteren.
Tenminste, als je als ouder dan wel bereid bent je excuus
uit te spreken. Dit geldt zowel voor de jongere als de
volwassen nieuwetijdskinderen.
Maar bij volwassen nieuwetijdskinderen kun je nog wel
eens meemaken dat er een moment komt, waarop een
volwassen nieuwetijdskind ineens inziet: de ander zegt
wel sorry, of ik heb er spijt van, of zoiets, maar de ander
is helemaal niet bereid écht naar zichzelf te kijken.
Die is helemaal niet bereid om te veranderen en zichzelf
te corrigeren. En als dat ineens tot een nieuwetijdskind
doordringt, dan lijkt het wel alsof er iets breekt
vanbinnen: dan kunnen ze op hetzelfde moment niet
meer verder met de ander; het eindeloze geduld is van
het ene moment op het andere helemaal op.
Het gevolg is dat ze op datzelfde moment breken met
de ander.
Voor de ander en de omstanders kan dat heel abrupt
overkomen en zelfs wel grillig: gisteren was je nog zo
aardig tegen me, en nu wil je ineens niets meer met me
te maken hebben; hoe is dat mogelijk?
Maar zelfs als het nieuwetijdskind nog verder zou willen
met die ander, dan kán zij of hij het gewoon niet meer:
alles vanbinnen komt in opstand bij die gedachte.
Ik heb dit bij verschillende lezingen uitgelegd, en steeds
kwam er na afloop wel iemand naar me toe die vertelde
dat hij of zij nu eindelijk begreep waarom hij of zij zo
plotseling met een ander gebroken had. Jarenlang,
zeggen ze dan meestal, liep ik met een schuldgevoel
daarover rond, maar nu heeft deze gebeurtenis
vanbinnen een plek gekregen, omdat ik eindelijk heb
begrepen heb, waarom ik toen zo abrupt handelde.
Niet alleen buitenstaanders, ook de nieuwetijdskinderen
zelf hebben dus last van dat abrupte; ze moeten leren
veel eerder hun grenzen aan te geven: wie dat doet,
zal niet overvallen worden door die plotselinge
allesoverheersende impuls vanbinnen om te kappen met
een bepaalde relatie.
Ze hebben immers al te lang verdragen, al te lang geslikt…
5. Nieuwtijdskinderen worden vaak de boden van
een nieuwe tijd genoemd.
Hoe komt het dan dat ze zo vaak depressies hebben, onder
allerlei angsten lijden of allerlei vreemde pijnklachten hebben?
Eigenlijk is het antwoord op deze vraag vanuit het voorgaande logisch: ze komen met een verfijnde energie naar een wereld
die in wezen die energie nog niet begrijpt en nog niet aan kan. Denk bijvoorbeeld aan het feit dat het voor nieuwetijdskinderen heel vanzelfsprekend is dat wij streven naar vrede en naar rechtvaardigheid. Ze begrijpen dan ook helemaal niet waarom mensen elkaar naar het leven staan. Ze begrijpen de oorlogen in Afghanistan en Irak niet. Ze begrijpen evenmin de vele vormen
van onrechtvaardigheid die voor andere mensen misschien vanzelfsprekend zijn, maar die nieuwetijdskinderen niet verdragen.
Het is belangrijk ons te realiseren dat nieuwetijdskinderen moeten leven in een wereld die in wezen nog helemaal niet klaar is voor
dit nieuwe mensenkind. Alleen al vandaar uit is het logisch dat nogal wat nieuwetijdskinderen depressief worden of met allerlei angsten rondlopen. Ze hebben dikwijls het gevoel dat er geen plaats voor hen is, dat ze hier niet passen op aarde en dat andere kinderen en mensen hen niet écht begrijpen.
Ook hebben ze er een gruwelijke hekel aan dat ze allerlei dingen moeten doen, zoals in het onderwijs allerlei dingen leren die ze onzinnig vinden, die hen tegenstaan en die niet bij hen passen.
Nu, van al dit soort ervaringen zou iedereen depressief van
worden!
Omdat ze met een verfijnde energie gekomen zijn, wordt ook
hun lichaam met deze fijnere energie doortrilt.
Daardoor verdraagt dit lichaam allerlei dingen niet die
anderennog steeds vanzelfsprekend vinden.
Ze krijgen heel gauw allergieën van allerlei chemische troep
die tegenwoordig in de meeste gewone levensmiddelen
verstopt zit, niet alleen in voedingsmiddelen maar ook in
shampoo en noem maar op.
Ze hebben last van de straling die tegenwoordig in vele
vormen op ons afkomt.
Nieuwetijdskinderen zijn meestal zeer gebaat bij biologisch voedsel: de zuiverheid en natuurlijkheid van dat voedsel
sluiten het beste aan bij hun verfijnde lichaamsenergie.
Vaak merken we dat het eten van vlees hen niet goed doet:
dat trekt hun energie nog verder naar beneden dan in het
gewone leven al gebeurt.
In wezen laten nieuwetijdskinderen met al hun klachten zien dat deze maatschappij niet deugt: in politiek opzicht niet, economisch niet, op voedselgebied niet, in het onderlinge samenleven niet en ga zo maar door. Kennelijk moet de samenleving steeds meer vast gaan lopen, doordat steeds meer nieuwetijdskinderen uit de boot vallen, voordat het werkelijk tot iedereen begint door te dringen wat er aan de hand is.
Wat nieuwetijdskinderen willen, en wat bij hun wezen en hun energie past, is een nieuwe wereld:
– Een wereld, waar alle mensen één zijn, en niet langer denken in termen van etiketten: jij bent een christen, jij een moslim enzovoort, jij bent wit en jij bent bruin. Nieuwetijdskinderen denken niet in etiketten.
–Een wereld, waar ook de politiek niet langer uitgaat van verschillende, elkaar bestrijdende partijen, maar waar de verantwoordelijke politici werkelijk samen gaan werken met respect voor elkaar. Politieke partijen zullen dan ook verdwijnen in een tijd waarin nieuwetijdskinderen het voor het zeggen krijgen.
–Een wereld, waar de economie niet langer alleen zaligmakend is, maar het welzijn van mens en dier voorop staat.
–Een wereld, waar het onderwijs er niet op gericht is te presteren en toetsen te halen, maar waar een kind kan ontdekken wie het is en wat haar of zijn kwaliteiten zijn, waarmee hij of zij de samenleving verrijken mag.
–Een wereld, waar de biologische landbouw en veeteelt vanzelfsprekend zijn geworden.
–Een wereld, waar huidskleur, religie, etnische afkomst en seksuele voorkeur de mensen niet langer verdelen, maar gezien worden als een verrijking van het menselijk leven op aarde.
Kortom, een wereld, waarin het gaat om liefde, om liefde alleen
en waar niet langer geld, macht en eigenbelang de leidraad van ons handelen zijn, maar alleen de liefde.
Nieuwetijdskinderen, ze zijn de voorboden van een nieuwe tijd
die zeker komen gaat!
Hans Stolp