Leren met je hart op school, zei hij,
het was een ramp.
Hij moest er zoveel dingen leren
die zijn hart maar niet begrijpen kon.
En hij, hij kon alleen maar dingen leren
die zijn hart volmondig kon beamen.
Dus ging het niet goed.
Leren kon hij overigens wel: maar alleen
als zijn hart hem daartoe aanzette.
Hij had een Pools buurmeisje.
Dus leerde hij binnen de kortste keren Pools spreken.
En niet een beetje, maar zelfs goed.
Alles wat hij nodig had om zijn weg te vinden
in het leven, maakte hij zich spelenderwijs eigen.
Maar altijd weer ging het daarom of zijn hart
kon meegaan in wat hij denkend overdacht:
zijn hoofd en zijn hart waren samen één.
Later, toen hij zichzelf begrepen en aanvaard had,
mocht hij anderen leren hoe dat moest:
denken met je hart. Zo mocht hij de mensen
een weg naar de toekomst wijzen.
Hans Stolp