en de moed om dingen in je leven te veranderen
Harm Wagenmakers
Als jonge mensen voor het eerst het ouderlijk huis verlaten om zelf een eigen leven in te richten, en daarmee zelf verantwoordelijk worden voor de keuzes die ze voortaan in hun het leven maken, dan zie je dat er twee groepen gaan ontstaan.
Enerzijds zijn er jonge mensen die zich eindelijk bevrijd voelen van de bemoeienissen van lastige ouders, broers en zussen, en die nu het leven uitbundig vieren zonder zich druk te maken om de dag van morgen…
En anderzijds zijn er de jongeren die moeilijk kunnen wennen aan het gevoel dat ze het nu alleen moeten gaan doen, zonder het warme nest van ‘thuis’, en zelf de verantwoordelijkheid moeten dragen voor de keuzes in hun leven.
Deze laatste groep zal zich zo snel mogelijk willen binden aan iemand die hen hopelijk de huiselijke veiligheid kan teruggeven die ze achter zich hebben gelaten. Ze stellen zich (bewust of onbewust) ten doel zo snel mogelijk weer een gedeelde verantwoordelijkheid te creëren voor hun weg door het leven, want veranderingen zijn eng en de buitenwereld voelt zo koud…
Kinderen van gescheiden ouders kennen als geen ander de onzekerheid voor de toekomst. Ze zijn als het ware ‘ín het diepe’ gegooid, zonder dat ze eerst hebben leren zwemmen…
Hun leven was al vroeg een geestelijke rollercoaster, en een vat van innerlijke strijdigheden waaruit ze noodgedwongen moesten kiezen voor wat hen het meest veilig leek, zomaar op gevoel… Kiezen tussen vader en moeder, of onder dwang bij de een of de ander geplaatst worden… Waarmee ben je beter af?
Van wie heb ik moed en de kracht gekregen om het drama van de scheiding van mijn ouders te overleven, vraagt zo’n kind zich dan vaak later, als het volwassen is, af…
Als er zelfstandig een weg is ingeslagen, houden mensen naarmate de jaren verstrijken zich vaak vast aan de levenssituatie die er met hun partner, familie en vrienden is ontstaan, ook als het op een bepaald moment bijna niet meer uit te houden is.
Ze zouden in hun hart graag ruimte willen maken om de situatie bespreekbaar te maken, maar ze durven niet omdat ze feitelijk bang zijn voor hun eigen emoties… Angst om zich tegenover de ander uit te spreken over wat er wérkelijk in hen leeft… En nog banger zijn ze ervoor hoe de ander daar dan op zal reageren, want stel je voor, misschien gaat er dan wel een hele beerput open en zegt de ander dat hij of zij van je wil scheiden, of… misschien gooi jij zélf in een vlaag van machteloze frustratie, boos het bijltje er bij neer en vertrekt… Hoever heb je jezelf in de hand? En dan; waar ga je dan naartoe? En… wat moet je doen als de ander het helemaal niet meer ziet zitten met jou, en je verlaat? Wat doe je dán?…
De moed om negatieve situaties in je leven te veranderen, of veranderingen in je leven, door anderen veroorzaakt, onder ogen te moeten zien is een hele klus.
Veranderingen in je leven kunnen naar je gevoel zomaar opeens gebeuren.
Alsof het uit het ‘niets’ komt.
Maar als je terugdenkt aan de momenten in je leven waarin zich ogenschijnlijk plotseling en onverwacht veranderingen hebben voorgedaan, dan kun je terugkijkend vaak wel de momenten herkennen waarin je de voorboden van die verandering hebt aangevoeld… Oh, ja… zeg je dan nu… Dat is ook zo! Ik voelde toen ergens diep in mijzelf dat er iets gaande was, maar ik wist het nog niet met mijn verstand. Ik had bij nader inzien al een tijdje van te voren een gevoel gehad dat er iets onverwachts stond te gebeuren…
Herken je dit? Ieder mens, weet tijdens een terugblik op zijn of haar leven, dat alvorens er een ingrijpende situatie in zijn of haar leven plaatsvond, ze in feite daar een gevoel over hadden, een soort waarschuwing vooraf, maar die werd op dat moment niet herkend door alle drukte en de afleidingen van de dag.
Als je veranderingen in je leven, door anderen of door de omstandigheden van buitenaf veroorzaakt, zou voelen aankomen, dan zou je je daar op kunnen voorbereiden en maatregelen kunnen nemen.
Maar dat is nu eenmaal niet zoals het meestal gaat.
Je zou er natuurlijk wel wat meer aandacht aan kunnen schenken als je onbewust voelt dat er iets gaat veranderen. Je zou dan even tijd moeten nemen en in jezelf keren.
Geestelijk gezien is veranderen een transformatieproces.
Wanneer we ons meer richten op sturing geven aan ons eigen leven… aan zelf dingen veranderen en beter maken, dan op afwachten wat anderen doen waardoor ons leven verandert, dan krijgen we meer grip op ons leven en daardoor meer zelfvertrouwen.
We zijn dan vanzelf meer krachtig voorbereid op plotselinge veranderingen in ons leven die we nu eenmaal niet allemaal hadden kunnen voorzien.
Mooi gezegd, maar hoe geef je sturing aan je eigen leven?
We zijn sociaal levende mensen, die vanzelfsprekend ook rekening met anderen dienen te houden… Logisch, maar je kunt jezelf wel kwijtraken als je tevéél rekening met anderen houdt. Als je namelijk te weinig rekening houdt met wat jij zelf in het leven nodig hebt… (liefde, aandacht, verzorging)… en je er alléén maar voor die ander bent omdat je (meestal onbewust) bang bent te verliezen… (verlies van vertrouwen, van respect en aandacht van de anderen), dan krijg je de situatie dat je in een relatie steeds ongelukkiger wordt maar ook afhankelijker, omdat je bang bent voor wat er zou gebeuren als jij opeens je éigen belangen zou gaan verdedigen en je leven een andere wending zou geven… In plaats dat je steeds meer ontspannen jezelf kunt zijn bij de ander, sluit je jezelf steeds meer af. Je hart gaat op slot. Je praat niet meer écht met elkaar, of het gaat over niets…
Ja, je leutert maar door en je leutert maar door (hoor ik je zeggen…) maar hoe krijg ik nu de moed om dingen te veranderen, als ik graag mijn leven leuker en gezelliger en spannender wil zien, zónder mijn partner te hoeven verliezen, en zónder dat m’n hele leven daardoor op z’n kop wordt gezet, vraagteken?
Goed, (zeg ik dan…) dan ga ik er dus nu vanuit dat je begrijpt dat als je moed wilt krijgen om je leven te veranderen, je dat alleen goed kan doen als je jezélf vertrouwt en jezelf door en door kent. Want als je jezelf door en door kent, dan weet je wanneer je in relaties op bepaalde (belangrijke) momenten je mond moet opendoen en voor jezelf moet opkomen, en op andere momenten juist je mond moet houden, om onnodig bloedverlies te voorkomen.(!)
‘KEN UZELVE’ stond er boven de ingang van de Tempel van Apollo, in het Griekse Delphi… Een heilige waarheid en een belangrijk advies van Hoger hand, lieve mensen, DAT STOND ER NIET ZOMAAR EVENTJES VOOR DE LOL!!!
Dus.. We gaan onszelf ‘doorschouwen… Ik noem het een oefening in ‘Zelf-Transformatie.’ Het doel hiervan is dat we door zelfinzicht, moedig genoeg worden om het beste uit ons leven te halen en, zonder angst, eerlijk met onszelf en anderen om te gaan. Doe je mee?
TRANSFORMATIE-OEFENING
Het beste kan deze oefening in een liggende houding worden gedaan.
Maak je gedachten los van de situatie van de dag.
Concentreer je heel bewust op je ademhaling, net zo lang tot je voelt dat deze rustig is, en
regelmatig in en uit gaat.
Visualiseer je bewustzijn nu buiten jezelf.
Plaats jezelf ergens in de ruimte waar je ligt, en ‘zie’ met je geestelijke ogen dat je lichaam in deze liggende houding doorzichtig wordt…
Jouw lichaam lost zich op als het ware.
Daar waar je zonet nog lag zie je niets meer van jezelf terug, maar
IN JEZELF ben je je volledig bewust van jouw aanwezigheid, nog steeds op die plaats waar je bent gaan liggen voordat je aan de oefening begon.
Ervaar een Eeuwig bewustzijn in volmaakte vrede…
Een rustige Wijsheid en een volledig zelfbewustzijn zal jouw beloning zijn, wanneer je deze oefening iedere dag voor het slapen gaan serieus en consequent herhaalt.
Ik wens je veel succes met deze oefening, en dat je langzaamaan een steeds sterker gevoel van geluk en diepe dankbaarheid zult mogen ervaren.