Nu ik ouder word en meer en meer besef
dat het leven eindig is, begin ik wat vaker
terug te kijken naar hoe het was en hoe mijn leven
ging: wat héb ik veel gezien, doorvoeld en beleefd!
Ongemerkt zijn ze er soms ineens: de beelden
van vroeger, beelden van wat allang voorbij is,
maar wat nog steeds in haarscherpe beelden
leeft in mijn ziel, als was het gisteren pas gebeurd.
Die beelden: ze vertellen over een leven dat niet
altijd gemakkelijk was. Ze vertellen over een weg
die soms door diepe dalen ging. Maar evenzeer
laten ze het hoge licht zien dat mijn weg bescheen.
Dat licht omhulde en beschermde mij, wat er ook
gebeurde, zie ik nu. En net zo intens als het donker
was, net zo krachtig was de stralende warmte
van het licht dat mij droeg en mij heling bracht.
En nu, nu de avond van mijn leven is ingetreden,
ervaar ik steeds sterker de behoefte om te danken:
want alles wat ik doorleefde, maakte mij uiteindelijk
zoveel rijker: in het donker ligt zoveel licht besloten:
Terugkijkend op mijn leven, begin ik te zien
dat het donker alleen maar de omhulling van het licht
was en raak ik verwonderd over de geestelijke groei
die ik mocht doorleven en de wijze leiding die ik kreeg.
Nu is er nog maar een ding dat ik zeggen wil: dank
U wel, mijn God. U, mijn rots en houvast, dank U wel.