Het gevecht met de eenzaamheid*
Bijna ieder mens krijgt in onze tijd te maken met gevoelens
van eenzaamheid. Sommigen zeggen zelfs dat eenzaamheid
in deze tijd epidemische vormen aanneemt.
Denk daarbij overigens niet dat het vooral ouderen zijn
die met eenzaamheid te maken krijgen: het zijn met name
de alleenwonende veertigers bij wie deze gevoelens het
meest, en het meest intens, voorkomen.
Bijna ieder mens krijgt in onze tijd te maken met gevoelens
van eenzaamheid. Sommigen zeggen zelfs dat eenzaamheid
in deze tijd epidemische vormen aanneemt.
Er blijkt een groot verschil te bestaan in de manier waarop
mensen hun eenzaamheid beleven. Sommigen lijden er
intens aan, anderen tillen er veel minder aan. Waarschijnlijk
heeft dat alles te maken met wat wij in onze jeugd beleefd
hebben: voelden we ons toen alleen en in de steek gelaten,
denk aan een klein kind dat naar het ziekenhuis moet en
voor zijn gevoel daar door zijn ouders wordt achtergelaten,
dan keert die eenzaamheid later weer terug en neemt dan
schrijnende vormen aan. Wie daarentegen een veilige en
liefdevolle geborgenheid beleefde in zijn jeugd, heeft later
veel minder last van eenzaamheid.
Eigenlijk begint onze eenzaamheid al bij onze geboorte:
tot dan toe leefden we in de geestelijke wereld.
Daar ervoeren we hoe we leefden in het hart van de
engelen, en hoe zij in ons leefden. Communicatie was daar
iets innerlijks: je voelde als mensenkind wat de engelen
bedoelden vanbinnen, en zij hoorden wat je innerlijk dacht
en doorvoelde. Maar zodra je geboren werd, moest je leren
te communiceren met je zintuigen, en ervoer je de engelen
niet meer in jezelf. Evenmin voelde dat je, dat je leefde in
het hart van de engelen.
Vanaf dat moment moeten we met onze zintuigen leren communiceren, en op die manier verbondenheid met
andere mensen en geborgenheid zoeken.
Zodra een kind geboren is, begint dan ook zijn opleiding in
de communicatie met zijn zintuigen. Veelzeggend is het dat
de eenzaamheid ons juist in deze tijd belaagt, waarin wij ons bewustzijn moeten ontwikkelen. Dat wil zeggen: de tijd
waarin wij ons bewust moeten worden van onszelf, van wat
er leeft in de ander, en van het wezen van moeder aarde. Eenzaamheid is dan ook niet alleen maar negatief.
Kahlil Gibran zei al: ‘De eenzaamheid is als een stille storm
die al onze dode takken afbreekt. Ofwel: we kunnen groeien
aan de eenzaamheid. Ook de schilder Picasso zei:
‘Niets kan tot stand komen zonder eenzaamheid.
De esoterische traditie verteld dat eenzaamheid een
noodzakelijke ervaring is op onze inwijdingsweg:
zonder eenzaamheid geen geestelijke groei.
Hans Stolp