“Stilstaan bij onze geliefde gestorvenen”

V. De ziel was volgroeid

Een kind wordt geboren, wanneer het lichaam

in de moederbuik is volgroeid.

Net zo is het met de andere geboorte: de dood.

Een mens sterft, wanneer zijn ziel is volgroeid.

Terugkijkend zijn er mensen die dat proces,

pas achteraf, herkennen: nadat mijn man

aan een hartaanval was gestorven, ontdekte ik,

dat hij de boekhouding tot op de laatste dag

had bijgewerkt. En dat, terwijl hij anders

bijna altijd een grote achterstand had.

Hij wist dat ik niets van boekhouden afwist

en ik weet zeker dat hij onbewust aanvoelde

dat hij zou gaan sterven en dat hij daarom

de boekhouding helemaal op orde achterliet.

De dood komt bij sommigen onverwacht

en plotseling, bij anderen echter na een lange ziekte,

terugkijkend kunnen we steeds meer gaan aanvoelen,

dat hij op het juiste moment kwam, toen de ziel

volgroeid was.

Het is overigens lang niet altijd gemakkelijk om dit

inzicht te aanvaarden. Want een kind dat jong sterft,

geldt dat ook voor dat kind dat zijn ziel volgroeid was?

Naar mijn diepste overtuiging wel, maar iedereen kan

zich voorstellen dat het ongelooflijk veel van de ouders

vraagt om tot een dergelijk inzicht te komen en dat je

dat dus zeker niet moet uitspreken tegen ouders

die net een kind hebben verloren.

Als het waar is dat wij sterven als onze ziel is volgroeid,

is euthanasie niet vanzelfsprekend.

Natuurlijk wel de euthanasie die in feite een vorm van pijnbestrijding is.

Maar niet de euthanasie die steeds vaker voorkomt

en wel, wanneer mensen het gevoel hebben dat hun

leven voltooid is en geen zin meer heeft: zij willen

de fase van het leren loslaten, van het aanvaarden van

een groeiende afhankelijkheid niet meemaken.

Het zou goed kunnen dat in een dergelijke situatie

de ziel nog niet volgroeid is en daarom onvolmaakt

geboren wordt bij de dood.

Dat heeft natuurlijk grote gevolgen voor het verdere

leven in de geestelijke wereld. Overigens: luister

naar het innerlijk weten: die zal ieder van ons op het

juiste moment aangeven wat onze persoonlijke keuze

in een dergelijke situatie moet zijn!

De meest volmaakte ervaring

Hier op aarde beleven wij de dood meestal als pijnlijk,

verdrietig en afschuwelijk. Maar in de geestelijke wereld

beleeft een gestorvene direct na het sterven de dood

juist als iets groots en indrukwekkends.

De pijn van het sterven is voorbij: voorbij zijn ook de

angst en het verdriet om het loslaten. Wat de gestorvene

nu ervaart is een diepe en overweldigende vreugde.

Onze engel staat op ons te wachten en de uitstraling

van zijn licht is als een balsem voor onze ziel. Christus

zelf staat daar en zijn liefdesuitstraling omhult ons met

een genezende warmte. En de geliefden die ons zijn

voorgegaan staan op ons te wachten en nemen ons,

aards gesproken, vol vreugde in de armen.

Zo nemen een allesoverheersende vreugde

en blijdschap de plaats in van de angst en het verdriet

die de gestorvene vlak voor de dood nog vervulden.

Het is deze vreugde die de achterblijvenden soms kan

meebeleven als een extase.

Zoals iemand zei: “Na het overlijden van mijn man

voelde ik nog wekenlang een diepe vreugde, als een

soort extase en dat terwijl iedereen dacht dat ik intens

verdrietig was. Pas later, toen die extase wegebde,

kwam het verdriet. Het moeilijke was echter dat ik met

anderen niet over die extase durfde te praten:

de mensen zouden denken dat ik door de dood van

mijn man mijn verstand had verloren.”

Hans Stolp