Bidden voor onze engel
Dat wij allemaal een eigen beschermengel hebben die ons hele leven bij ons is, die ons inspireert en ons met haar/zijn liefde omhult, is voor steeds meer mensen in onze tijd vanzelfsprekend geworden. Toch lijkt onze liefde voor onze engel wel een beetje op eenrichtingsverkeer: wij staan in het algemeen vooral stil bij wat onze engel óns te geven heeft: liefde, aandacht en betrokkenheid, méér dan dat wij ons afvragen wat onze engel nu eigenlijk van onze kant nodig heeft.
Als ik een enkele keer in een gesprek vraag of de ander niet alleen om hulp vraagt aan zijn engel, maar ook wel eens bidt voor zijn/haar engel, word ik meestal verbaasd aangekeken. Bidden voor onze engel? Is dat dan nodig? Ja, dat heeft onze engel net zozeer nodig, als dat wij haar voorbede nodig hebben. Met haar voorbede brengt zij energetische, geestelijke krachten in beweging die ons als een warme mantel omhullen en ons nieuwe geestkracht en inspiratie schenken.
Datzelfde heeft onze engel ook van onze kant nodig: onze voorbede die liefdevolle, geestelijke krachten in beweging zet die haar inspireren en haar opnieuw (of: nog dieper) bewust maken van haar plaats in de engelenhiërarchie en in het kosmische bestel. Onze voorbede – en dus: die impuls om zich weer bewust te worden van plaats in de kosmos – heeft onze engel ook echt nodig: zij is (beeldend gesproken) zozeer naar ons toe gekeerd en zó op ons (en onze wereld) gericht, dat zij zich steeds weer van de geestelijke wereld bewust moet worden, waar zij als het ware met haar rug naar toe gekeerd staat.
Onze engel heeft overigens niet alleen ons gebed nodig, maar ook onze dankbaarheid en onze bewustwording van de momenten waarop hij ons heel concreet hielp in ons leven. Niets is zo genezend en inspirerend voor onze engel als onze liefde die uit oprechte dankbaarheid voortkomt. Net zoals wij het nodig hebben om van anderen bevestiging te ontvangen en daardoor nieuw enthousiasme en nieuwe energie te krijgen voor onze levenstaak, zo heeft ook onze engel die impuls van onze kant nodig.
Ik gebruikte zojuist het woord ‘genezend’. En wel, omdat onze dankbaarheid en liefde genezend zijn voor onze engel. Maar waarvan moet zij dan genezen? Van de geestelijke verwondingen die zij oploopt doordat zij meelijdt met ons. Want onze engel kan intens aan ons lijden, als zij door onze onmacht, verbittering of door een plat materialisme meegezogen wordt in een negatieve, donkere sfeer. Dat brengt een lijden teweeg dat verwondingen veroorzaakt in haar etherische en astrale lichaam.
Eigenlijk is het heel bijzonder om je te realiseren dat onze dankbaarheid en onze liefde de genezing van onze engel kunnen bewerken. Het laat iets zien van de verantwoordelijkheid die wij van onze kant voor onze engel hebben.
Hoe onze engel plaatsvervangend ons donker transformeert
In de geestelijke wereld speelt zich op dit moment een dramatische gebeurtenis af: er ontstaat een scheuring in de wereld van de beschermengelen, en daarmee in de wereld van de engelen in zijn geheel. Wat is dat voor scheuring?
Om dat te begrijpen moeten we ons eerst bewust worden welke gevolgen onze engel ondervindt van zijn dagelijkse werk: om ons elke dag opnieuw met liefde en al zijn inzet te begeleiden. Onze engel zorgt bijvoorbeeld voor ons innerlijk evenwicht. Als wij door heftige emoties meegesleept (dreigen te) worden, neemt onze engel door zijn intense verbinding met ons een deel van die emoties als vanzelf in zich op en verwerkt die plaatsvervangend voor ons. Daardoor helpt hij ons om ons innerlijke evenwicht terug te vinden. Dat kan echter alleen als wij innerlijk openstaan voor de geestelijke wereld – en dus ook voor onze engel. Als wij ons innerlijk afsluiten voor onze engel, dan kan onze engel zich niet met ons verbinden en dus ook niet (gedeeltelijk) onze emoties plaatsvervangend op zich nemen en transformeren.
Het is belangrijk om ons steeds dieper bewust te worden hoe indrukwekkend het eigenlijk wel is dat onze engel (voor een deel) onze emoties, pijn en onmacht meedraagt, dat hij ze plaatsvervangend doorvoelt en dat hij ons daardoor helpt om los te laten. Juist dit inzicht helpt ons bewust te worden hoe groot de liefde van onze engel voor ons wel is.
In het klein doen wij overigens iets soortgelijks. Wanneer we heel intens met een ander meeleven, dragen we haar of zijn emoties, pijn en verdriet (gedeeltelijk) mee. Gedeelde smart is halve smart, luidt het spreekwoord. En dat is waar, als wij tenminste het lijden van de ander ook écht meedragen en doorvoelen. En dus: als we haar of zijn onmacht doorvoelen als was het onze eigen onmacht. Troosten is niet zozeer spreken, maar veelmeer zwijgen, en zwijgend doorvoelen wat de ander innerlijk doorleeft. Wie echt dat doorvoelt is meestal zo geraakt dat hij geen woorden meer vinden kan. Die kan alleen nog maar stotterend en met betraande ogen zeggen: Ik weet niet wat ik zeggen moet. Dat zwijgende meelijden: dat is kenmerkend voor onze engel.
Terzijde: probeer je eens in te denken, hoe je leven zou zijn verlopen als jouw engel niet een gedeelte van jouw pijn en onmacht op zich had genomen en je dus helemaal alleen de volheid van je verdriet (enzovoort) had moeten verwerken. Hoe zou het je dan vergaan zijn? Als je daar wat langer bij stilstaat, welt er als vanzelf een diepe eerbied en dankbaarheid op voor alles wat onze engel voor ons doet! (Overigens: zoiets zie je altijd pas als je later op je leven terugkijkt, nooit als je er middenin zit.)
Een scheuring in de engelenwereld
Op dit moment kunnen we – zoals ik hierboven al schreef – in de wereld van onze (bescherm)engelen een tragische ontwikkeling waarnemen. Er is enerzijds een groep engelen die al doende de verbinding met de lichtstralende, hogere geestelijke wereld kwijtraakt, maar anderzijds een groep engelen die zich geestelijk juist verder ontwikkelt en zicht begint te krijgen op grootse kosmische geheimen die hen voordien nog onbekend waren. Hoe is deze groeiende tweedeling mogelijk?
De groep engelen die meer en meer in het donker terecht komt, bestaat uit de beschermengelen en andere engelen die nauw betrokken zijn bij de mensen die zich afsluiten – of zich al helemaal afgesloten hebben – voor de geestelijke wereld. Dag in, dag uit luisteren hun engelen innerlijk naar de gedachten en overwegingen die omgaan in deze mensen die alleen nog maar geloven wat hun hersens bewijzen. Dag in, dag uit delen zij de volslagen geestelijke duisternis, waarin deze mensen leven. Dag in, dag uit nemen zij de duisternis van hun beschermelingen in zich op (waarvan deze zich zelf meestal niet bewust zijn).
Dat kan zo ver gaan dat de engelen ook zelf de verbinding met de hogere geestelijke wereld beginnen te verliezen en meer en meer in het duister – en dus in de wereld van Ahriman en Lucifer – terecht komen. Zo worden zij door hun beschermelingen in een neergaande ontwikkeling getrokken.
Zo ontstaat er een scheuring in de engelenwereld. Simpelweg, omdat de mensen op aarde in deze tijd – geestelijk gezien – twee verschillende wegen gaan: die van een beginnende geestelijke bewustwording, of die van puur rationalistisch en materialistisch denken en leven.
Maar zoals dat altijd gebeurt, zal iets, wat in de geestelijke wereld gebeurt, in later tijden gespiegeld worden in het aardse leven. En dus zal zich in de toekomst veel duidelijker dan nu al het geval is, een scheiding in de mensen voltrekken. De rationalistische en materialistisch denkende mensen zullen heel andere wegen gaan dan de mensen die zich geestelijk bewust worden. En die scheiding zal steeds dieper en intenser worden. Dat betekent dat de meeste van ons in een volgend leven met die gescheidenheid geconfronteerd zullen worden. En onze levenshouding in dit leven zal bepalen tot welke groep mensen wij dan zullen behoren.
De relatie verandert
In de huidige tijd is er sprake van een ingrijpende verandering in de relatie tussen de mens en zijn engel. Eeuwenlang was dat een eenzijdige relatie, waarbij de mens zich afhankelijk voelde van zijn engel en zijn zorg voor hem. Eigenlijk net zo, zoals jonge kinderen afhankelijk zijn van de zorg en de liefde van hun ouders.
Tegenwoordig wordt de verhouding met onze engel veelmeer een gelijkwaardige verhouding, waarbij de mens zich net zo verantwoordelijk begint te voelen voor zijn engel, als de engel zich verantwoordelijk voor zijn beschermeling voelt. In feite begint de mens zich nu net zo verantwoordelijk te voelen voor zijn engel, als volwassen kinderen zich verantwoordelijk beginnen te voelen voor hun ouders.
Wat de Christus-impuls voor onze engelen betekent
Maar waardoor is het eigenlijk tot die verandering in de relatie tussen de mens en zijn engel gekomen? Dat heeft alles te maken met de Christus-impuls. De engelen nemen namelijk iets heel bijzonders waar dat een diepe indruk op hen maakt. Zij voelen zich al eeuwen en eeuwenlang op een bepaalde manier onmachtig: ze kunnen hun beschermelingen niet beschermen tegen de dood. Dat viel (en valt) hen des te zwaarder, toen zij zagen dat steeds meer mensen na hun dood de weg naar de wereld van het licht niet konden vinden, omdat zij tijdens hun aardse leven geen geestelijke ogen (ofwel ogen van het hart) hadden ontwikkeld. Als wij sterven, ontvallen ons immers de ogen van ons fysieke lichaam en kunnen wij alleen nog maar waarnemen met onze geestelijke ogen (kort door de bocht: het vermogen te leren kijken tot voorbij de buitenkant). En steeds minder bleken de mensen na hun dood over zulke ogen te beschikken.
Voor onze engelen betekende het een diep lijden om machteloos te moeten toezien hoe hun beschermelingen na de dood terechtkwamen in een wereld van duisternis. Ze wisten: daaruit kunnen we hen niet bevrijden. Daarom maakte het op de engelen een diepe indruk toen zij waarnamen dat er na de komst van de Christus naar de aarde steeds meer mensen waren die na hun dood wél de weg naar de hogere lichtwerelden konden vinden, omdat de Christus-impuls in hun hart tot leven was gekomen. Dankzij die impuls waren hun geestelijke ogen geopend en konden zij na hun dood de weg naar de hogere werelden duidelijk voor zich zien liggen.
Voor de engelen was – en is – dit ongehoord groots: dat de Christus-impuls in staat is hun beschermelingen te bevrijden uit de greep van de dood en hen tot bewoners van de hogere lichtwerelden te maken. Doordat zij dit steeds weer mogen meemaken, beginnen zij het Mysterie van de Christus dieper dan ooit tevoren te begrijpen. Daarom is het grootste geschenk dat wij onze engel kunnen geven, de innerlijke aandacht voor, en het wekken van de Christus-impuls in ons hart. Niets schenkt onze engel een diepere vreugde dat te mogen ervaren hoe hun beschermeling een ander mens wordt door de Christus-impuls.
En het is ook door deze impuls, dat de verhouding tussen de engel en zijn beschermeling in onze tijd zo fundamenteel verandert en tot een gelijkwaardige relatie begint te worden.
Hoe Michaël via onze engel op ons inwerkt
De verandering in de relatie met onze beschermengel blijkt zelfs van beslissende betekenis te zijn. Want deze nieuwe, gelijkwaardige relatie met onze engelbewaarder staat model voor al onze relaties op aarde. Steeds meer zullen we mogen leren om al onze relaties in een sfeer van gelijkwaardigheid te beleven, en niet langer in een sfeer van macht en/of (wederzijdse) afhankelijkheid. Dat geldt zowel voor onze persoonlijke relaties, als voor alle politieke en maatschappelijke relaties.
De impuls om te streven naar gelijkwaardige relaties komt in de nacht via onze beschermengel naar ons toe. Immers, elke nacht als we slapen en uittreden uit ons fysieke lichaam, hebben we een ontmoeting met onze engel – als we tenminste in een sfeer van liefde, vertrouwen en overgave zijn gaan slapen die zo’n ontmoeting mogelijk maakt. Bij die ontmoeting legt onze engel verschillende impulsen in onze ziel neer, bijvoorbeeld de impuls om te streven naar gelijkwaardige relaties en naar zelfstandigheid. Onze engel heeft die impulsen ‘meegekregen’ van de grote aartsengel Michaël die ons in deze tijd vooral via onze beschermengel inspireert.
Nu wordt ook duidelijk hoe belangrijk het is om te streven naar een gelijkwaardige relatie met onze engel. Want wie dat kan, zal daar als vanzelf ook naar streven in al zijn of haar aardse relaties. En wat is onze engel blij, als wij ook maar iets van deze geestelijke levensopdracht beginnen te begrijpen en proberen na te streven! En – wat indrukwekkend om je dat bewust te mogen worden – het directe gevolg van dit streven naar gelijkwaardigheid is dat onze engel in een opgaande beweging komt, in plaats van een neergaande. Een groter geschenk kunnen we onze engel niet geven!