Tussen Pasen en Pinksteren, op zaterdag 14 mei 2022 om 12.00 uur ’s middags, overleed mijn lieve vrouw Ria Zandberg.
Ze werd op 19 mei in besloten kring begraven op de Natuurbegraafplaats De Maashorst.
Ria is 25 jaar lang secretaris geweest van Stichting de Heraut, ze was een belangrijk aanspreekpunt en werd wel de moeder van de stichting genoemd.
Ze stak veel tijd in haar werk voor de Stichting, maar dat deed ze met liefde.
Ze zei: Werken voor de Stichting is een opdracht die de geestelijke wereld aan mij geeft.
Haar weg werd reeds beschreven in Verwachting nummer 100. Zoals hierin ook staat was het esoterisch christendom voor haar geen geloof maar een zeker weten. Er is een geestelijke wereld, er is een wereld van liefde en een wereld van licht.
Haar hele verdere leven heeft ze zich aan deze opdracht gewijd. Dag in, dag uit. Op de zaterdagen was ze altijd aanwezig, zat vaak achter de inschrijftafel en leerde zo vele mensen kennen; met velen ontstond een band, ze kende hen, had een luisterend oor en gaf hen haar vriendschap.
Dit alles ondanks de bij haar sluimerde ziekte, de ziekte van Parkinson. Deze diagnose kreeg ze zo’n 22 jaar geleden. Daarnaast had ze osteoporose. Beide processen bleven lange tijd onder controle.
Zo’n 4 jaar geleden kreeg ze echter een spontane bovenbeenbreuk. Dankzij een pen in haar bovenbeen en een pen in haar heup heelde het been zodanig dat ze er nog goed op kon lopen.
Daarna kwam echter de ziekte van Parkinson in volle hevigheid opzetten met alle gevolgen van dien. Thuis wonen ging niet meer en 15 maanden geleden ging ze naar een verpleeghuis.
Ze werd een hoopje ellende en verlangde naar het licht. Toch bleef ze strijden en kon ze zich niet overgeven. Als je haar lichaam en haar gelaatsuitdrukking zag, zag je een rollercoaster van pijn, wanhoop, verdriet en agressiviteit. Maar uiteindelijk wonnen de berusting en overgave het en toen heeft ze losgelaten.
In de laatste uren heb ik, haar hand vasthoudend, het gedicht van Hans Ga maar, en laat los aan haar voorgelezen.
En dat deed ze. Als je hierna haar gezicht zag, zo vredig en lief, alle leed was weg.
Ze had de weg gevonden: de weg naar het licht, naar Christus, waarnaar zij zo verlangde.
Namens Stichting de Heraut zeg ik: lieve Ria bedankt voor al het werk wat jij voor de stichting gedaan hebt. Je deed het in stilte maar het was essentieel voor het functioneren van de stichting.

Bij haar afscheid heb ik dan ook, mede namens Stichting de Heraut de Christuskaars, die altijd tijdens de themadagen brandde, aangestoken en de volgende tekst gesproken:
Als ik nu de kaars aansteek, doe ik dat met de wens dat wij ons in dit uur van afscheid allemaal zo warm, zo liefdevol en zo onbevangen mogelijk met elkaar verbinden mogen, met het diepste in onszelf, maar ook met de geestelijke wereld, zodat door die drievoudige verbinding de aanwezigheid van Christus zelf, hier in ons midden, voor ieder van ons heel concreet voelbaar wordt.
• En moge Hij de vlam van blijvende liefde voor Ria in ons hart ontsteken die ons draagt en moed geeft;
• Moge Hij de vlam van vertrouwen in ons hart ontsteken dat de dood niet het einde is, maar dat Ria voort mag leven in de geestelijke wereld;
• En moge Hij de vlam van diepe dankbaarheid in ons hart ontsteken voor alles wat zij ons gegeven heeft.
• Met die wens in ons hart steek ik nu het licht van de Christuskaars aan.

Aan het einde van de dienst heb ik de tekst Afscheid van Hans uit het boekje Ga maar en laat los voorgelezen,
om haar daarmee terug te geven aan de aarde: uit aarde geboren worden en tot de aarde terugkeren.

Voordat wij het lichaam van Ria wegdroegen om dat toe te vertrouwen aan de aarde, heb ik eerst het licht van de Christuskaars gedoofd.
Daarbij sprak ik deze tekst uit:
Wij kunnen dit licht doven omdat er in dit uur van afscheid in ons hart een innerlijk licht is ontstoken:
• Het licht van een blijvende liefde voor Ria;
• Het licht van het vertrouwen dat Ria zelf naar de wereld van het licht is gegaan;
• En het licht van een diepe dankbaarheid voor alles wat ze ons gegeven heeft.

Met die liefde, dat vertrouwen en die dankbaarheid heb ik het licht van de kaars gedoofd..

Daarna hebben wij het lichaam van Ria naar het graf gebracht en het teruggegeven aan de aarde.

Lieve Ria, wij hebben jouw lichaam losgelaten zoals jijzelf dat deed. Maar met jou zelf blijven wij voor altijd verbonden want liefde is eeuwig en sterker dan de dood.