V. De ziel was volgroeid
Een kind wordt geboren, wanneer het lichaam
in de moederbuik is volgroeid.
Net zo is het met de andere geboorte: de dood.
Een mens sterft, wanneer zijn ziel is volgroeid.
Terugkijkend zijn er mensen die dat proces,
pas achteraf, herkennen: nadat mijn man
aan een hartaanval was gestorven, ontdekte ik,
dat hij de boekhouding tot op de laatste dag
had bijgewerkt. En dat, terwijl hij anders
bijna altijd een grote achterstand had.
Hij wist dat ik niets van boekhouden afwist
en ik weet zeker dat hij onbewust aanvoelde
dat hij zou gaan sterven en dat hij daarom
de boekhouding helemaal op orde achterliet.
De dood komt bij sommigen onverwacht
en plotseling, bij anderen echter na een lange ziekte,
terugkijkend kunnen we steeds meer gaan aanvoelen,
dat hij op het juiste moment kwam, toen de ziel
volgroeid was.
Het is overigens lang niet altijd gemakkelijk om dit
inzicht te aanvaarden. Want een kind dat jong sterft,
geldt dat ook voor dat kind dat zijn ziel volgroeid was?
Naar mijn diepste overtuiging wel, maar iedereen kan
zich voorstellen dat het ongelooflijk veel van de ouders
vraagt om tot een dergelijk inzicht te komen en dat je
dat dus zeker niet moet uitspreken tegen ouders
die net een kind hebben verloren.
Als het waar is dat wij sterven als onze ziel is volgroeid,
is euthanasie niet vanzelfsprekend.
Natuurlijk wel de euthanasie die in feite een vorm van pijnbestrijding is.
Maar niet de euthanasie die steeds vaker voorkomt
en wel, wanneer mensen het gevoel hebben dat hun
leven voltooid is en geen zin meer heeft: zij willen
de fase van het leren loslaten, van het aanvaarden van
een groeiende afhankelijkheid niet meemaken.
Het zou goed kunnen dat in een dergelijke situatie
de ziel nog niet volgroeid is en daarom onvolmaakt
geboren wordt bij de dood.
Dat heeft natuurlijk grote gevolgen voor het verdere
leven in de geestelijke wereld. Overigens: luister
naar het innerlijk weten: die zal ieder van ons op het
juiste moment aangeven wat onze persoonlijke keuze
in een dergelijke situatie moet zijn!
De meest volmaakte ervaring
Hier op aarde beleven wij de dood meestal als pijnlijk,
verdrietig en afschuwelijk. Maar in de geestelijke wereld
beleeft een gestorvene direct na het sterven de dood
juist als iets groots en indrukwekkends.
De pijn van het sterven is voorbij: voorbij zijn ook de
angst en het verdriet om het loslaten. Wat de gestorvene
nu ervaart is een diepe en overweldigende vreugde.
Onze engel staat op ons te wachten en de uitstraling
van zijn licht is als een balsem voor onze ziel. Christus
zelf staat daar en zijn liefdesuitstraling omhult ons met
een genezende warmte. En de geliefden die ons zijn
voorgegaan staan op ons te wachten en nemen ons,
aards gesproken, vol vreugde in de armen.
Zo nemen een allesoverheersende vreugde
en blijdschap de plaats in van de angst en het verdriet
die de gestorvene vlak voor de dood nog vervulden.
Het is deze vreugde die de achterblijvenden soms kan
meebeleven als een extase.
Zoals iemand zei: “Na het overlijden van mijn man
voelde ik nog wekenlang een diepe vreugde, als een
soort extase en dat terwijl iedereen dacht dat ik intens
verdrietig was. Pas later, toen die extase wegebde,
kwam het verdriet. Het moeilijke was echter dat ik met
anderen niet over die extase durfde te praten:
de mensen zouden denken dat ik door de dood van
mijn man mijn verstand had verloren.”